Gdzie dochodziło do pierwszego stosunku współmałzonków (zawarcia małżeństwa). Izrael starożytny.

1. W domu rodziców Pana młodego: (Rdz 24:67)

2. Wziął do swego domu (a potem mowa o współżyciu - jako kontekście) - Mt 1:24

3. Wziął ją do swego domu: 2Sm 11:26 (nalezałoby wykluczyć kontekst "symbloicznego domu" jako opieki, sprawowania władzi, etc), po tym prawnie stała sie jego małżonką.

Czyli Biblia podaje: dom rodziców Pana młodego, lub dom Pana młodego.

Wzięcie do domu (uznawano wówówczas, że następuje pierwsze współżycie) to  zasadzie było rownoznaczne z zawrciem małżeństwa.



----
Notaki , do opracowania:

Najważniejszym i charakterystycznym punktem zaślubin było uroczyste przyprowadzenie oblubienicy z domu jej ojca do domu męża. Następowało to w ustalonym dniu i potwierdzało, że wraz z zawarciem małżeństwa panna młoda zostaje przyjęta do rodziny męża (Mt  1:24). Na tym właśnie polegały zaślubiny w czasach patriarchalnych, przed nadaniem Prawa. Była to uroczystość całkowicie świecka. Nie przewidywano żadnej ceremonii religijnej ani konieczności uprawomocnienia związku przez jakiegoś kapłana. Oblubieniec zabierał pannę  młodą do namiotu lub domu własnego bądź swych rodziców. Sprawa była podawana do publicznej wiadomości, akceptowana i odnotowywana, po czym małżeństwo uznawano za ważne (Rdz 24:67).

--

W dniu ślubu panna młoda zwykle długo się przygotowywała w swoim domu. Najpierw się kąpała i nacierała wonnymi olejkami (por. Rut 3:3; Eze 23:40). Potem — czasem przy pomocy służących — nakładała przepaski na piersi i białą suknię, często bogato zdobioną, zależnie od zamożności (Ps 45:13, 14; Jer 2:32; Obj 19:7, 8). Przywdziewała ozdoby i klejnoty, jeśli je posiadała (Iz 49:18; 61:10; Obj 21:2), po czym okrywała się lekką chustą zasłaniającą ją od stóp do głów (Iz 3:19, 23). Wyjaśnia to, dlaczego Jakub tak łatwo dał się oszukać Labanowi i nie zorientował się, że zamiast Racheli dostał za żonę Leę (Rdz 29:23, 25). Kiedy Rebeka wyszła na spotkanie Izaaka, włożyła chustę na głowę (Rdz 24:65). Symbolizowało to podporządkowanie się oblubienicy władzy oblubieńca (1Ko 11:5, 10).
Również oblubieniec zakładał najlepszy strój, a często także ozdobne nakrycie głowy oraz wieniec (PnP 3:11; Iz 61:10). Wieczorem opuszczał swój dom i w otoczeniu przyjaciół udawał się do domu rodziców narzeczonej (Mt 9:15). Stamtąd orszak weselny — w towarzystwie muzyków i śpiewaków, a zwykle również osób niosących lampy — ruszał w stronę domu oblubieńca lub jego ojca (Mt 22:2).
Po drodze rozlegały się radosne głosy oblubieńca i oblubienicy, a orszak budził powszechne zainteresowanie. Dołączały do niego inne osoby, zwłaszcza dziewczęta z lampami (Iz 62:5; Jer 7:34; 16:9; Mt 25:1). Oblubieniec nieraz zatrzymywał się nieco dłużej w swoim domu, a zanim orszak weselny opuścił dom oblubienicy, też upływało trochę czasu. Robiło się więc dość późno i niektórzy czekający wzdłuż drogi mogli się znużyć i zasnąć, jak to opisał Jezus w przypowieści o dziesięciu dziewicach. Śpiew i radosne okrzyki słychać było ze znacznej odległości, toteż ludzie wołali: „Oto oblubieniec!” Witany przez czujnych sług pan młody wchodził do domu wraz z zaproszonymi na wieczerzę weselną. Kiedy wszyscy znaleźli się w środku, zamykano drzwi i spóźnieni goście już nie mogli dostać się na wesele (Mt 25:1- 12; 22:1-3; Rdz 29:22)

Brak możliwości rozwodu w Prawie Mojżeszowym

Czy Chrześcijanin musi przebaczyć współmałżonkowi, który dopuścił się zdrady?