Kto może spozywać emblematy związane z Ostatnią Wieczerzą 1 Kor 11:24

Przymierze - umowna (akt prawny), w myśl której strony umowy przyjmują na siebie określone obowiązki.* W każdym przymierzu uczestniczą co najmniej dwie strony. Czasami tylko jedna z nich zobowiązuje się do przestrzegania określonych warunków (przymierze jednostronne), kiedy indziej obowiązek taki spoczywa na obu stronach (przymierze dwustronne).

W każdym przymierzu uczestniczą co najmniej dwie strony. Czasami tylko jedna z nich zobowiązuje się do przestrzegania określonych warunków (przymierze jednostronne), kiedy indziej obowiązek taki spoczywa na obu stronach (przymierze dwustronne)

W Rodzaju 3:15 Stwórca daje obietnicę ludziom, że zrealizuje swoje zamierzenie dotyczące życia wiecznego i zamieszkania rajskiej ziemi. Ponieważ była to obietnica - nie wymagała , żadnych ustaleń prawnych. Na podstawie tej obietnicy drugie owce (ludzie żywiący nadzieję, na życie na ziemi) mogą liczyć na realizację Bożego zamierzenia, co do zamieszkania wiecznie na rajskiej ziemi.

W przypadku tej obietnicy, nie zostały na ludzi nałożone żadne obowiązki ani wymagania. Bóg zawierał w późniejszym czasie Przymierza, jednak nie miały one wpływu na wywiązanie się przez Boga z obietnicy złożonej ludziom.

Przymierze z Noem - dotyczyło zachowania przy życiu Noego, jego rodziny oraz zwierząt (Rdz 6:17-21; 2Pt 3:6). Przymierze to osiągnęło swój cel po potopie, w 2369 r. p.n.e., gdy ludzie i zwierzęta znowu mogli żyć i rozmnażać się na ziemi (Rdz 8:15-17).

Przymierze tęczy - zawarte w 2369 r p.n.e. zawarte z „wszelkim ciałem" czyli ludzie i zwierzęta, dotyczące tego, zę Bóg już nigdy nie wytraci wszystkiego potopem. Znakiem tego przymierza była tęcza. Ma ono obowiązywać tak długo, jak długo na ziemi będą żyć ludzie, czyli na zawsze (Rdz 9:8-17; Ps 37:29).

Przymierze z Abrahamem
- weszło w życie, gdy Abraham przekroczył Eufrat wędrując do Kanaanu, najprawdopodobniej było to 14 Nisan 1943 r p.n.e.** (Rdz 11:31; 12:1-3; Dz 7:2, 3). Przymierze dotyczyło przejścia i zamieszkania w innym kraju, a w zamian Abraham miał się stać wielkim narodem i miał mu Bóg błogosławić.

Bóg również dawał Abrahamowi obietnice związaną z Przymierzem - da potomstwu Abrahama tę ziemię (Rodz 12:7, 13:14-17)/ W konsekwencji obietnic, Bóg zawiera przymierze dotyczące tej obietnicy: „ W owym dniu Jehowa zawarł z Abramem przymierze, mówiąc: „Twojemu potomstwu dam tę ziemię, od rzeki egipskiej aż do wielkiej rzeki, rzeki Eufrat:" (Rodz 15:16). (Dodatkowo potwierdza to przysięgą: Rodz. 22:1-3, 9-12, 15-18, porównaj to z Gal. 3:29; Hebrajczyków 6:13-18.) Abraham otrzymał również obietnicę, że z jego linii rodowej będzie pochodził Chrystus (Gal 3:16, 28, 29).

Przymierze Abrahamowe jest „przymierzem po czas niezmierzony". Pozostanie w mocy, dopóki nie zostaną zgładzeni wszyscy wrogowie Boży, a wszystkie rodziny ziemi nie zjednają sobie błogosławieństwa (Rdz 17:7; 1Ko 15:23-26).

Przymierze obrzezania - ustanowiono w 1919 roku p.n.e. Zwarte z Abrahamem i jego potomstwem (Rdz 17:9-14). Później Bóg oznajmił, że jeśli osiadły przybysz chciał spożywać posiłek paschalny (czyli wraz z Izraelitami oddawać cześć Bogu), musiał obrzezać wszystkich mężczyzn w swym domu (Wj 12:48, 49). Obrzezanie stanowiło „pieczęć prawości" otrzymaną przez Abrahama „na podstawie wiary, którą miał w swym stanie nieobrzezania", oraz było zewnętrznym znakiem przymierza łączącego jego potomków (poprzez Jakuba) i Jehowę (Rz 4:11, 12). Bóg uznawał obrzezanie aż do rozwiązania przymierza Prawa, czyli do 33 r. n.e. (Dz 15; Rz 2:25-28; 1Ko 7:19).

Przymierze Prawa - zwarte między Jehową, a rodowitymi Izraelitami w 1513 r p.n.e. Obejmowało cały naród. weszło w życie pod górą Synaj po złożeniu ofiary ze zwierząt (zastępujących „człowieka doprowadzającego do zawarcia przymierza", czyli Mojżesza) (Gal 3:19; Heb 2:2; 9:16-20). Mojżesz pokropił wtedy ołtarz połową krwi zwierząt złożonych na ofiarę, a potem odczytał księgę przymierza ludowi, który zgodził się być posłuszny. Następnie pokropił krwią księgę i lud (Wj 24:3-8). Prawo przewidywało powołanie służby kapłańskiej, którą mieli sprawować członkowie domu Aarona należący do rodu Kehata z plemienia Lewiego (Lb 3:1-3, 10). Urząd arcykapłana dziedziczyli potomkowie Aarona: jego następcą został syn Eleazar, potem Pinechas itd. (Lb 20:25-28; Joz 24:33; Sdz 20:27, 28).

Gdyby Izraelici przestrzegali przymierza Prawa, staliby się ludem dla imienia Jehowy, królestwem kapłanów i narodem świętym, cieszącym się Jego błogosławieństwem (Wj 19:5, 6; Pwt 28:1-14). Gdyby jednak nie trzymali się jego ustaleń, ściągnęliby na siebie przekleństwa (Pwt 28:15-68). Przymierze to miało następujące cele: ujawnić występki (Gal 3:19); doprowadzić Żydów do Chrystusa (Gal 3:24); być cieniem mających nadejść dóbr (Kol 2:17; Heb 10:1); strzec Izraelitów przed pogańską religią fałszywą i bronić czystości wielbienia Jehowy oraz chronić linię rodową obiecanego potomstwa. Zostało dodane do przymierza Abrahamowego (Gal 3:17-19) i zorganizowało w naród cielesne potomstwo tego patriarchy z linii prowadzącej poprzez Izaaka i Jakuba. Z przymierza tego odnosili pożytek również nie-Izraelici, gdyż mogli poddać się obrzezaniu, zostać prozelitami i korzystać z licznych dobrodziejstw Prawa (Wj 12:48, 49).

Tak więc dopiero przymierze Prawa wprowadza nowy aspekt dotyczący narodu królewskiego i kapłańskiego. Ponieważ jednak Izraelici nie dotrzymali warunków przymierza musiało zostać zawarte nowe przymierze - dotyczące tej kwestii.

Przymierze Prawa stało się jednak w pewnym sensie „przedawnione", gdy Bóg oznajmił przez proroka Jeremiasza, że ustanowi nowe przymierze (Jer 31:31-34; Heb 8:13). Kiedy w 33 r. n.e. Chrystus umarł na palu męki, przymierze Prawa zostało unieważnione (Kol 2:14) i zastąpione nowym przymierzem (Dz 2:1-4; Heb 7:12; 9:15).

Przymierze z plemieniem Lewiego - Na mocy tego przymierza plemię Lewiego miało być w całości oddzielone do służby w przybytku, m.in. do sprawowania kapłaństwa. Jehowa ustanowił to przymierze na pustkowiu Synaj w 1512 r. p.n.e. (Wj 40:2, 12-16; Mal 2:4). Aaronowi i jego synom, należącym do rodu Kehata, przydzielił funkcję kapłanów, a pozostałym rodzinom lewickim powierzył inne obowiązki, takie jak ustawianie i transport przybytku (Lb 3:6-13; rozdz. 4). Podobną służbę pełnili potem w świątyni (1Kn 23). Kapłani zostali uroczyście wprowadzeni na urząd w dniach od 1 do 7 Nisan 1512 r. p.n.e., a swą służbę rozpoczęli 8 Nisan (Kpł rozdz. 8, 9). Lewici nie mieli w Ziemi Obiecanej żadnego dziedzictwa, mieszkali w wydzielonych miastach i otrzymywali od innych plemion dziesięcinę (Lb 18:23, 24; Joz 21:41). Kiedy Pinechas gorliwie wystąpił w obronie czystego wielbienia, Jehowa ustanowił z nim przymierze pokoju i powierzył kapłaństwo jemu i jego potomkom po czas niezmierzony (Lb 25:10-13). Przymierze z plemieniem Lewiego obowiązywało aż do uchylenia przymierza Prawa (Heb 7:12).

Przymierze z królem Dawidem (2Sm 7:11-16). Zgodnie z ustaleniami tego przymierza męski potomek Dawida miał zasiąść na tronie po czas niezmierzony i zbudować dom dla imienia Jehowy. Zawierając to przymierze, Bóg chciał dać Izraelitom dynastię królewską, zapewnić Jezusowi jako dziedzicowi Dawida tytuł prawny do jego tronu, będącego „tronem Jehowy" (1Kn 29:23; Łk 1:32), oraz pomóc w rozpoznaniu w nim Mesjasza (Eze 21:25-27; Mt 1:6-16; Łk 3:23-31). Przymierze to nie obejmowało kapłaństwa. U boku królów z linii Dawida służbę pełnili kapłani lewiccy, a Prawo ściśle rozdzielało urzędy królów i kapłanów. Przymierze Dawidowe nigdy nie wygaśnie, ponieważ Jehowa zawsze będzie uznawał tę władzę królewską i jej dokonania (Iz 9:7; 2Pt 1:11).

Nowe przymierze

Zapowiedziane w Jer.31:31-34 NW: 31 „Oto nadchodzą dni - brzmi wypowiedź Jehowy - gdy z domem Izraela i z domem Judy zawrę nowe przymierze; 32 nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich praojcami w dniu, gdy ująłem ich za rękę, żeby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej, ‚które to moje przymierze oni sami złamali, chociaż ich posiadałem na prawach małżonka' - brzmi wypowiedź Jehowy33 Albowiem takie jest przymierze, które zawrę z domem Izraela po owych dniach" - brzmi
wypowiedź Jehowy. Włożę w nich moje prawo i napiszę je na ich sercu. I będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. 34 I już nikt nie będzie uczył swego towarzysza ani nikt swego brata, mówiąc ‚Poznajcie Jehowę!', wszyscy bowiem będą mnie znali, od najmniejszego z nich do największego z nich" - brzmi wypowiedź Jehowy. „Bo przebaczę ich przewinienie, a ich grzechu już więcej nie wspomnę".

Pisma greckie identyfikują znaczenie poszczególnych zwrotów:

1. 'nie takie jak z praojcami' - bo: Łk.22:20 (nie wymagało składania ofiar ze zwierząt).

2. 'zawrę z domem Izraela' - zgodnie z Gal.6:15,16 'dom Izraela' to 'Izrael Boży'. 'Izrael Boży' nie obejmuje już samych żydów - Gal.3:26-29.

3. 'będą moim ludem' - mieli się stać ludem w sensie: 1Pt.2:9; tzn. 'Dom Izraela' (z Jer.31) lub 'Izrael Boży' (z Gal.6:15,16), to 'święty naród królów i kapłanów' wyłoniony dzięki Nowemu Przymierzu. Nie składa się wyłącznie z cielesnych izraelitów ale zostaje powołany do celu któremu Izrael pod Przymierzem Prawa chybił, mianowicie by być - zgodnie z Wj.19:5,6 - 'królewskim kapłaństwem'.

Nowe Przymierze miało zatem wyłonić 'Izrael Boży' w miejsce literalnego, który wypełni rolę królewskiego kapłaństwa.

Łk.22:20 - 'kielich oznacza nowe przymierze'. Co w takim razie dają do zrozumienia ci, którzy podczas uroczystości Pamiątki spożywają chleb i piją wino? Poświadczają, m.in. że zawarto z nimi nowe przymierze zapowiedziane przez Jehowę słowami proroka Jeremiasza (Muszą rozumieć treść tej umowy). W tym kontekście szczególnego znaczenia nabiera przestroga: 1Ko.11:27.

Kto pije wino podczas Pamiątki - w myśl Jer.31:31-34 - staje się stroną Nowego Przymierza 'zawartego z domem Izraela' (Izraelem Bożym), które pozwala wyłonić 'mój lud' - inny niż cielesny Izrael, ale mający spełnić tę sama rolę - lud królów i kapłanów (Wj.19:5,6 por. z 1Pt.2:9)

Osoba żywiąca nadzieję na życie wieczne na ziemi nie jest objęta Nowym Przymierzem i nie wejdzie w skład królestwa kapłanów. Podobnie nieizraelita, będący pod Prawem Mojżeszowym (obrzezany) korzystał z wielu postanowień Prawa ale nie mógł zostać królem - Pwt.17:15

Osoby, które uzyskają dar życia wiecznego na ziemi nie muszą zostać objęci szczególnym aktem prawnym, ponieważ ich nadzieja dotyczy pierwotnego zamierzenia Bożego i nie jest nową obietnicą (inaczej: przymierzem). Nowy jest (zgodnie z treścią Jer.31:31-34) zamiar utworzenia niebiańskiego królestwa kapłanów, a taki krok jest regulowany prawnie - odpowiednią umową.

PS1. Ofiary a spozywanie emblematów

Kwestię spożywania emblematów zadaje się również potwierdzać - odniesienie do ofiary współuczestnictwa,

Paweł porównał Wieczerzę Pańską do spożywania izraelskiej ofiary współuczestnictwa, kiedy mówiąc o chrześcijanach mających ‛współudział w Chrystusie', oświadczył: „Popatrzcie na to, co jest Izraelem w sensie cielesnym: Czyż ci, co jedzą ofiary, nie mają współudziału z ołtarzem? (...) (1Ko 10:18-21 → 1Ko 10:16, 17***).

Izraelita gdy składał ofiarę współuczestnictwa**** otrzymywał w niej udział. Ofiarą posilał się urzędujący kapłan, inni kapłani, oraz ofiarodawca z domownikami (Kpł 3:1-16; 7:28-36).

Podobnie w Wieczerzy Pańskiej uczestniczy wiele osób. Dlaczego tylko namaszczeni duchem (ludzie z nadzieją niebiańską, współkrólowie, współkapłani z Jezusem) spoczywają emblematy?

Ponieważ nie ma już składającego ofiarę, jak i jego domowników (Jezus złożył ofiarę), to nie ma on udziału w spożywaniu ofiary. Spożywać ofiarę (symbole) mogą nadal kapłani , bo oni przedtem również nie składali ofiary, lecz mieli udział w jej spożywaniu)

Obecnie zatem tylko klasa kapłanów (ludzie z nadzieją niebiańską) spożywa emblematy związane z Ostatnią Wieczerzą.

Czy to znaczy, ze Jezus złożył tylko ofiarę***** odpowiadającą ofierze współuczestnictwa? Nie, w Liście do Hebrajczyków czytamy, że „ złożył na zawsze jedną ofiarę za grzechy" (Hebr 10:12).

Ofiara Chrystusa odpowiadała wszystkim ofiarom za grzechy. W ofierze współuczestnictwa mają udział w spożywaniu tylko kapłani. W ofierze "za grzechy ludu" nie ma udziału nikt - zgodnie z zapisami w Kapłańska 16:27, 34 poz z Hebr 13:10-11 - nie była ona spożywana przez nikogo.

PS. 2

Inne przymierza:

• Przymierze z Izraelem na równinach Moabu (Pwt 1:3; 29:1)
• Przymierze powołujące kapłana na wzór Melchizedeka (wspomniane w Psalmie 110:4, który w Hebrajczyków 7:1-3, 15-17) - zwarte tylko z Chrystusem

Przypisy:

*  1. „Przymierzem" w Biblii nazwano np. stałe rozporządzenie dotyczące chlebów pokładnych (Kpł 24:8), a także prawa Boże rządzące dziełem stwórczym, zgodnie z którymi po nocy zawsze nastaje dzień (Jer 33:20). Określenia tego używa się również w znaczeniu przenośnym, chociażby w wyrażeniu „przymierze ze Śmiercią" (Iz 28:18). Jehowa wspomniał też o ‛przymierzu w związku z dzikimi zwierzętami' (Oz 2:18). Przymierzem nazwano związek małżeński (Mal 2:14). Występujące w Rodzaju 14:13 określenie „sprzymierzeńcy" jest tłumaczeniem wyrażenia, które dosłownie znaczy „właściciele [panowie] przymierza".

2. „W niektórych przekładach Chrześcijańskich Pism Greckich słowo diathéke bywa tłumaczone i na „przymierze", i na „testament" (testamentum, Vg). Niemniej w dziele Cyclopædia (red. J. M'Clintock i J. Strong, 1891) pod hasłem „przymierze" powiedziano: „Wydaje się jednak, że nie ma potrzeby wprowadzać nowego słowa [innego niż „przymierze"], kryjącego w sobie odmienną myśl. Sept[uaginta] w całym ST konsekwentnie oddaje (...) [berít] (które nigdy nie oznacza ostatniej woli ani testamentu, lecz zawsze przymierze lub umowę) przez (...) [diathéke]; można więc słusznie przypuszczać, że pisarze NT, używając tego słowa, chcieli przekazać tę samą myśl swym czytelnikom, z których większość znała grecki ST. Poza tym NT na ogół wspomina o tym samym, co ST nazywa ‚przymierzem' (b^erít) (np. 2Kor. iii, 14; Hebr. vii, ix; Obj. xi, 19); tymczasem w języku angielskim [w KJ] to samo greckie słowo i pojęcie oddano w identycznym kontekście raz przez ‚przymierze', raz przez ‚testament' (Hebr. vii, 22; viii, 8-13; ix, 15)" (por. Heb 9:15, Bg; Bp; zob. też Dodatek 10 w GNŚ)."

** Stwórca przemówił do Abrahama, gdy ten mieszkał jeszcze w Mezopotamii, w Ur Chaldejczyków, i polecił mu przenieść się do kraju, który mu wskaże (Rdz 11:31; 12:1-3; Dz 7:2, 3). Jak wynika z Wyjścia 12:40, 41 (LXX), po 430 latach pobytu w Egipcie i w ziemi kananejskiej Izraelici „w tymże dniu" wyszli z niewoli egipskiej. A ponieważ stało się to w dniu Paschy, 14 Nisan 1513 r. p.n.e. (Wj 12:2, 6, 7), więc Abraham podczas wędrówki do Kanaanu przekroczył Eufrat najprawdopodobniej 14 Nisan 1943 r. p.n.e. Zapewne właśnie wtedy zaczęło obowiązywać zawarte z nim przymierze.

*** Apostoł Paweł napisał: Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czyż nie jest współudziałem we krwi Chrystusa? Chleb, który łamiemy, czyż nie jest współudziałem w ciele Chrystusa? ¹⁷ Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, chociaż liczni, jesteśmy jednym ciałem, bo wszyscy spożywamy ten jeden chleb. (1Ko 10:16, 17).

To namaszczeni duchem Chrześcijanie tworzą z Chrystusem jedno ciało: 1 Kor 12:27: „A wy jesteście ciałem Chrystusa, z osobna zaś - członkami" Por: Rzymian 12:5, Kol 3:15. Słowa te (o spożywaniu) były kierowane do „powołanych na świętych" (1 Kor 1:2)

**** „Ofiara współuczestnictwa- „ofiara pokojowych darów ofiarnych". Hebrajski odpowiednik słowa „pokój" oznacza coś więcej niż tylko brak wojny czy rozruchów. W pewnym dziele powiedziano: „W Biblii wskazuje ono również na pokojowe stosunki z Bogiem, dobrobyt, radość i szczęście" (Studies in the Mosaic Institutions). A zatem ofiary współuczestnictwa składano nie po to, by zapewnić sobie pokój z Bogiem, niejako udobruchać Go, ale po to, żeby wyrazić wdzięczność i radość z powodu pokojowych stosunków z Nim, jakimi cieszą się osoby, które On darzy uznaniem."

Ofiara współuczestnictwa odnosiła się tylko do klasy kapłanów (144 tys). A ofiara za grzechy ludu - była ofiarą za wszystkich

***** Chrystus arcykapłanem składającym ofiarę za grzechy ludu:

Wyj 30:10: A na jego rogach Aaron będzie raz w roku dokonywał przebłagania. Częścią krwi z daru ofiarnego za grzech będzie raz w roku dokonywał zań przebłagania przez kolejne wasze pokolenia. Jest on szczególnie święty dla Jehowy „+ Kapł 16: 15-22

+ Hebr 2:17: Musiał zatem pod każdym względem stać się podobny do swych „braci", by w sprawach związanych z Bogiem stać się miłosiernym i wiernym arcykapłanem, mogącym złożyć ofiarę przebłagalną za grzechy ludu

Notatki:

Kapłani. Wśród potomków Jakuba (Izraela) patriarcha, czyli głowa rodu, był dla swych bliskich także kapłanem, i to najwyraźniej aż do czasu ustanowienia przez Boga kapłaństwa lewickiego. Dlatego gdy Bóg przyprowadził Izraelitów do góry Synaj, nakazał: „Niech uświęcą się także kapłani, którzy regularnie zbliżają się do Jehowy, by Jehowa nie wystąpił gwałtownie przeciwko nim" (Wj 19:22). Działo się to jeszcze przed wyznaczeniem Lewitów na kapłanów. Jednakże Aaron mógł do pewnego miejsca towarzyszyć Mojżeszowi, ponieważ później on i jego potomkowie otrzymali urząd kapłański (Wj 19:24). W ten sposób Bóg już wtedy dał do zrozumienia, że postanowił dokonać zmiany w kwestii kapłaństwa: funkcji tej nie mieli odtąd pełnić ojcowie rodzin, lecz mężczyźni z rodu Aarona

UwagaL

Noe - po zakończeniu przymierza, nie podlegał pod inne regulujące jego stosunki z Bogiem (nie było określonych ścisłych praw).
Noe wiedział, co podoba się Bogu. My teraz również wiemy -> mamy Biblię (jako źródło informacji).

Owce, trzoda

Czy 24 starszych to 144 tysiące? (Obj 4,4 i 14:1)